Semarakkan "Gerakan Razak" & Kempen Satu Sekolah Untuk Semua (SSS)

-
Penulis teruja membaca sebuah rencana yang ditulis oleh Bakhari Ariff dalam Utusan Malaysia pada hari ini (19 November 2009). Sudah tentu kita semua boleh memanafaatkan apa yang tersurat dan yang tersirat di sebalik rencana ini. Segala semangat dan hasrat murni yang pernah dicetus oleh negarawan kita mestilah dilaksanakan tanpa sebarang istilah mengaku kalah.

Rujuk rencana penuh seperti berikut:


Semarakkan 'Gerakan Razak'
Oleh BAKHARI ARIFF

KETIKA berucap pada majlis konvokesyen ke-22 Universiti Utara Malaysia (UUM) awal bulan lalu, Sultan Kedah, Tuanku Abdul Halim Mu'adzam Shah mencadangkan agar dilancarkan "Gerakan Razak". Ia untuk menggerakkan perubahan sosial, seperti apa yang pernah berlaku ketika Tun Abdul Razak Hussein menjadi Menteri Pelajaran dan seterusnya Perdana Menteri.

Tun Razak pernah melancarkan "gerakan lampu suluh" atau "gerakan obor" iaitu bancian dan gerakan besar-besaran untuk memastikan semua kanak-kanak bersekolah.

Beliau melihat betapa perlunya pendidikan untuk menghasilkan generasi yang bersatu padu melalui Penyata Razak 1956. Beliau juga menggerakkan "kelas dewasa" bagi membasmi buta huruf.

Walaupun hasrat itu tidak sepenuhnya berjaya kerana mendapat tentangan ekstremis kaum, namun kewujudan sekolah kebangsaan telah menghasilkan majoriti rakyat berpendidikan kebangsaan.

Gerakan itu masih berkumandang sekarang dan begitu meriah dalam blog dengan gerakan dinamakan "Satu Sekolah Untuk Semua - Satu Bahasa, Satu Bangsa, Satu Negara". Namun hasrat itu tidak menampakkan kejayaan kerana turut ditentang hebat.

Tun Razak juga melancarkan gerakan tuisyen besar-besar melalui Gabungan Pelajar Melayu Semenanjung (GPMS) agar anak-anak bangsa tidak lagi tercicir akibat kelemahan sistem sekolah pada awal kemerdekaan.

Apabila melihat bangsa Melayu tercicir jauh dan boleh menyebabkan pergaduhan kaum akibat pengagihan ekonomi tidak seimbang, Tun Razak menggerakkan penubuhan Universiti Kebangsaan Malaysia (UKM) pada 1970.

Canselor pertama UKM ialah Tun Razak walaupun biasanya canselor di IPTA terdiri daripada Sultan atau Yang di-Pertuan Agong.

Sultan Abdul Halim ternyata memahami bahawa bangsa hanya akan menjadi kuat menerusi penguasaan ilmu.

Baginda mahukan semua pihak termasuk pemimpin UMNO dan Pas berganding bahu atau menganjurkan pelbagai kursus, tuisyen, motivasi dan kelas bimbingan untuk anak-anak bangsa.

"Pada pendapat beta, visi Allahyarham Tun Abdul Razak sangat ke depan. Beliau mahu semua rakyat mendapat pendidikan yang lebih tinggi.

"Sehubungan itu, beta ingin menamakan gerakan baru untuk memastikan seluruh rakyat mendapat pendidikan tinggi ini sebagai 'Gerakan Razak' mengambil sempena arkitek pembangunan bangsa Malaysia," titah baginda.

Mantan Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir Mohamad ketika pelancaran buku Amanat Presiden UMNO di Kuala Lumpur barubaru ini, mengimbas pengalaman dan sumbangan setiap perdana menteri. Namun beliau lebih cenderung menghuraikan sumbangan Tun Razak berbanding yang lain.

Ini kerana dalam tempoh singkat sebagai perdana menteri, Tun Razak melakukan banyak perkara luar biasa.

Ramai pengamat politik berpendapat, Tun Razak dan Dr. Mahathir tidak jauh berbeza daripada segi ciri-ciri personaliti.

Kedua-duanya boleh memberi tumpuan kepada sesuatu secara terperinci, sentiasa mempunyai idea, tahu dan berani melaksanakan sesuatu, walaupun idea bersifat radikal relatif kepada zaman berkenaan.

"Pentadbiran Tun Razak boleh dianggap titik permulaan pembangunan ekonomi, khususnya di kalangan bumiputera. Beliau mampu berbuat demikian kerana membuka ruang untuk cendekiawan pada zamannya mengemukakan idea dan sesetengahnya diminta melakukan kajian terperinci dan hasil kajian dijadikan asas untuk bertindak," kata seorang pemerhati politik, Prof. Rahman Aziz.

Malah, Tunku Abdul Rahman ketika menceritakan mengenai Tun Razak antara lain berkata, beliau sebagai Perdana Menteri beruntung kerana mempunyai "Tun Razak" tetapi Tun Razak sedikit malang kerana tidak mempunyai "Tun Razak" ketika menjadi perdana menteri.

Bakri Musa (www.bakrimusa.blogspot.com) mengkritik hampir semua Perdana Menteri, tetapi menganggap Tun Razak sebagai "idola dan hero" kerana sumbangan yang bermakna kepada diri, keluarga dan seluruh bangsa Malaysia.

Beliau berkata, Tun Razak lebih awal melihat betapa pentingnya tumpuan kepada pembinaan rakyat berkualiti yang diperlihatkan melalui komitmennya kepada pembangunan luar bandar dan pendidikan.

Barangkali Tun Razak pernah terlatih dalam dunia tentera yang menyebabkan beliau cenderung memilih cara ala tentera dalam melaksanakan sesuatu program. Dan beliau menyempurnakan matlamat melalui pelbagai strategi sama ada secara halus (seperti melalui perang psikologi) dan terbuka (dengan memperlihatkan kepada khalayak melalui media).

Kejayaan sebagai Pengarah Majlis Gerakan Negara (Mageran) ketika Malaysia dihadapkan dengan krisis perkauman ekoran pilihan raya 1969 membuktikan cara operasi "gerakan" boleh menjayakan sesuatu program.

Tun Razak bukan hanya mempunyai idea (sama ada dari diri sendiri atau nasihat) dan ada pelbagai program, bahkan tahu cara bagaimana melaksanakannya.

Bagaimanapun, ketika Tun Razak tidak mempunyai cukup masa untuk melaksanakan pelbagai program bagi memartabatkan bangsa Malaysia dengan mengamati pelaksanaan secara terperinci, sesetengah pemimpin pelajar waktu itu, khususnya yang pandai berpidato, memilih untuk mengadakan siri demonstrasi jalanan.

'Peperangan' tercetus di antara mereka yang hanya pandai bercakap dan kadangkala boleh memetik satu dua ayat tokoh falsafah walaupun tidak memahaminya serta hanya tahu menganjur demonstrasi dengan "mereka yang beridea dan tahu melaksanakan idea berkenaan".

Berbeza dengan pemimpin yang hanya tahu mencetuskan retorik, Tun Razak - sama ciri dengan Dr. Mahathir - merupakan individu yang sanggup dan mampu melaksanakan sesuatu bagi membantu orang Melayu. Pada masa yang sama, turut membantu menyeimbangkan kedudukan kaum di negara ini.

Ketika kedudukan ekonomi orang Melayu hanya sekitar dua peratus pada tahun 1970, Tun Razak melancarkan Dasar Ekonomi Baru (DEB) melalui pelbagai program praktikal yang menguntungkan Melayu sebagai penduduk asal negara ini. Pada masa yang sama beliau berusaha memperbesarkan kek ekonomi yang menguntungkan semua pihak.

Tanpa bercakap berdegar-degar, Dr. Mahathir yang terlatih dengan cara kepimpinan politik oleh Tun Razak ketika awal menjadi perdana menteri, telah menubuhkan HICOM untuk membuat kereta sendiri, Proton.

Walaupun ekonomis seperti Prof Dr. Jomo Sundram mengkritik hebat, pertimbangan Dr. Mahathir bukan hanya daripada segi ekonomi pada pandangan ahli akademik, tetapi melihat secara lebih jauh dan luas iaitu untuk membiasakan bangsa Malaysia dengan teknologi enjin. Perkara ini telah didedahkan oleh Dr. Mahathir kepada Naib Canselor UUM, Tan Sri Nordin Kardi.

Jika sebelum itu hampir tidak ada penjual dan mekanik Melayu, tetapi kesan adanya Proton, bengkel kereta dan penjual kereta kini lebih kelihatan menyeluruh di kalangan kaum, mencerminkan populasi rakyat.

Retorik selalu lebih menarik dan lebih mudah dilafazkan berbanding usaha melaksanakan sesuatu program pembangunan. Ini kerana retorik tidak semestinya bersandarkan realiti. Misalnya, mudah sahaja dikatakan kemiskinan dan kejatuhan harga getah di Baling, Kedah menyebabkan beberapa petani mati kebuluran.

Tan Sri Zainudin Maidin dalam Mingguan Malaysia menulis mengenai bagaimana mereka yang gemar beretorik pada zaman Tun Razak hanya bercakap dalam usaha memanipulasi masyarakat. Khususnya di kalangan mahasiswa dan sehingga kini masih ramai yang menjadikan mereka itu sebagai hero.

Inilah sebabnya, Sultan Abdul Halim yang menjadi Agong ketika awal pentadbiran Tun Razak, mahukan "Gerakan Razak" disemarakkan.

Jika pun tidak dilakukan sama seperti Tun Razak, slogan 1Malaysia ketika ini mesti diterjemahkan melalui pelbagai program. Pelaksanaannya perlu diawasi secara serius. Jika tidak, slogan ini hanya akan tinggal sebagai slogan dan tidak lebih daripada sekuntum bunga plastik.

Rasanya lebih manis jika "Gerakan Razak" ini disemarakkan dengan usaha anak sulung Tun Razak sendiri!

Penulis ialah staf di Institut Pemikiran Tun Dr. Mahathir Mohamad (IPDM), Universiti Utara Malaysia (UUM).


(Sumber: Utusan Malaysia, 19 November 2009).

Lawati:

Satu Sekolah Untuk Semua - Satu Bahasa, Satu Bangsa, Satu Negara

+

Satu Sekolah Untuk Semua (SSS) perlukan suara majoriti rakyat!

-

Rujuk dan baca artikel oleh Portal Kempen SSS. Satu usaha yang tidak pernah luntur dan komited oleh semua komuniti blogger Malaysia. Syabas! Kena lipat gandakan usaha kerana perjuangan belum selesai.

Mari sama-sama berusaha agar Kerajaan dapat signal yang cukup jelas daripada suara majoriti. Suara 'silent majority' yang selama ini tidak mendapat perhatian kerana malas dan keberatan untuk mencampuri urusan remeh dan terlalu bertolak ansur sehinggakan perasaan dan kehendak kita semakin ditolak beransur-ansur.

Untuk renungan dan pembakar semangat buat semua penyokong SSS:

"Tujuan dasar pelajaran di dalam negeri ini ialah bermaksud hendak menyatukan budak-budak daripada semua bangsa di dalam negeri ini dengan memakai satu peraturan pelajaran yang meliputi semua bangsa dengan menggunakan Bahasa Kebangsaan sebagai bahasa pengantar yang besar, walaupun perkara ini tiada dapat dilaksanakan dengan serta merta melainkan hendaklah diperbuat dengan beransur-ansur."
- Tun Abdul Razak Hussain, Report of the Education Committee 1956 atau Penyata Razak 1956 (diperolehi dari Portal Kempen SSS).

"Kita tidak perlu kepada sekolah yang banyak aliran, bahasa ibunda setiap kaum boleh diselitkan sebagai sebahagian daripada kurikulum di bilik darjah."

- Prof Emeritus Tan Sri Khoo Kay Kim, mSTAR Online, 22 Oktober 2009.

"Kerajaan sedia melaksanakan dasar sekolah satu aliran sekiranya itu kehendak rakyat negara ini."
- PM Dato' Sri Mohd Najib Razak, Utusan Malaysia, 1 November 2009.

"Perbincangan mengenai cadangan agar sekolah satu aliran dilaksanakan perlu diteruskan bagi mendapatkan gambaran yang lebih menyeluruh daripada semua pihak."
- TPM Tan Sri Muhyiddin Yassin, BERNAMA, 29 Oktober 2009.

Bagi penulis, rakyat perlu mendesak Kerajaan agar sebuah pungutan suara atau Referendum dilaksanakan bagi menentukan halatuju pendidikan di negara kita. Pulangkan sahaja persoalan pada hak dan kehendak rakyat.

Mari kita tuntut diadakan Referendum! "1Malaysia: Rakyat Didahulukan, Pencapaian Diutamakan"!

+

Sekolah satu aliran asas perpaduan

-
Ku Seman
Ku Hussain

"Kita perlu kembali menelaah Penyata Razak (1956) yang menekankan peri pentingnya bahasa kebangsaan dalam sistem pendidikan untuk membina perpaduan di kalangan pelbagai kaum."

KEGAGALAN menzahirkan sekolah satu aliran selepas lebih setengah abad negara mencapai kemerdekaan adalah manifestasi “perpaduan” di negara ini. Usaha membina dan menyuburkan perpaduan menjadi begitu retorik apabila asasnya pada sekolah satu aliran tidak berupaya dilakukan.

Ini kerana sesetengah pemimpin politik masih terkepung dengan sentimen melulu tentang identiti kaum hingga menolak teras pembinaan sebuah negara bangsa.

Isu sekolah satu aliran yakni tidak ada sekolah jenis kebangsaan Cina dan Tamil bukan perkara baru. Isu ini telah dibangkitkan sejak lama dulu oleh pihak yang melihat kepentingan perpaduan melampaui sentimen kaum. Tetapi malangnya ada kalangan pemimpin politik Melayu tidak berani mengambil risiko politiknya. Sementara kalangan pemimpin politik bukan Melayu pula melihat ini sebagai penghapusan identiti kaum masing-masing.

Sekolah satu aliran iaitu sekolah kebangsaan bukan sekolah Melayu tetapi sekolah untuk semua kaum. Sekarang ini pun orang Melayu tidak mempunyai sekolah sendiri berbanding Cina dan India yang mempunyai sekolah jenis kebangsaan. Pemimpin politik bukan Melayu gagal mewaraskan kaum mereka bahawa sekolah satu aliran adalah sekolah semua anak Malaysia.

Sebenarnya kegusaran atau sengaja kelihatan gusar bahawa sekolah satu aliran akan menghapuskan identiti kaum adalah suatu yang melulu. Kalau benar sekalipun sekolah satu aliran menghapuskan identiti kaum mereka sepatutnya lebih memikirkan perpaduan dalam negara pelbagai kaum. Perpaduan di mana-mana negara sekalipun adalah tunggak kemajuan. Tidak ada perpaduan bermakna tidak ada kemajuan yang berterusan. Tetapi hakikat dan falsafah sekolah satu aliran di negara ini sama sekali tidak ke arah menghapuskan identiti mana-mana kaum.

Sekolah satu aliran akan membina kebanggaan bersama sebagai warganegara apabila menggunakan bahasa pengantar yang sama iaitu bahasa Melayu, sistem pembelajaran yang sama dan menikmati kemudahan pendidikan yang sama. Persamaan inilah yang menjadi titik mula bagi seseorang warganegara menganggap tiada perbezaan walaupun berlainan kaum. Inilah yang dinamakan perpaduan.

Orang bijak pandai ada berkata, kalau mahu melentur buluh biarlah dari rebungnya. Maknanya masa kecil lagi diasuh hidup dan berinteraksi dengan kaum lain, menggunakan satu bahasa dan memahami budaya rakan sebaya. Tetapi hal ini tidak akan berlaku kalau diberi kelonggaran orang Cina dan India mempunyai sekolah pengantar bahasa ibunda sendiri. Hanya orang Melayu saja yang mengisi sekolah kebangsaan, itu bukan sekolah orang Melayu.

Ungkapan “perpaduan” menjadi semakin memualkan apabila kalangan pemimpin politik tidak berani bertegas untuk membina perpaduan. Perpaduan menjadi barang mainan dan kita telah membuang banyak tenaga dan masa untuk mengisi retorik perpaduan sedangkan kita tidak berani membina asas perpaduan yang kukuh.

Perpaduan tidak boleh tercapai hanya dengan berkempen dengan slogan semata-mata. Perpaduan bukan benda yang boleh ditampal tetapi mesti tumbuh dan subur secara semulajadi.

Melampaui

Sekolah satu aliran harus dilihat melampaui kepentingan politik yang sempit dan sengkek, tidak kiralah sama ada kalangan Melayu atau bukan Melayu. Modul perpaduan menerusi sekolah satu aliran ini tidak wajar dikorbankan hanya kerana mahu menjaga kepentingan dalam politik.

Apakah maknanya kejayaan dan kepentingan politik kalau selepas setengah abad mencapai kemerdekaan kita tidak menggapai perpaduan? Ini satu kegagalan berpolitik sebenarnya.

Gelombang isu yang menjurus kepada sekolah satu aliran kali ini agak hebat. Kalau dibandingkan dengan sebelum ini, kali ini seolah-olah membawa petanda kewarasan kalangan pemimpin politik Melayu, bukan Melayu dan juga kalangan pembangkang. Biarpun ada kalangan pemimpin politik bukan Melayu dan badan bukan kerajaan (NGO) bukan Melayu yang jumud tetapi nada yang lain memperlihatkan keyakinan.

Walau apa sekalipun, gelombang politik Melayu mesti menjadi peneraju supaya gagasan sekolah satu aliran menjadi kenyataan. Tanpa berpaksikan kepada sentimen kaum, pemimpin politik Melayu tidak ada alasan untuk menangguh perlaksanaan sekolah satu aliran. Kalau mereka berkata belum sampai masanya, katakan secara tegas bila masa yang sesuai untuk sekolah satu aliran? Rakyat sudah tidak mahu lagi sikap cuci tangan dan berdolak dalik.

Selepas politik Melayu gagal meletakkan bahasa Melayu seperti termaktub dalam Perlembagaan, apakah mereka juga mahu mencipta kegagalan untuk membina asas perpaduan dengan sekolah satu aliran?

Apabila bahasa Melayu menjadi bahasa ketiga atau keempat di negara ini, masa depan sekolah kebangsaan juga akan senasib dengan bahasa Melayu.

Apakah kita masih boleh bercakap tentang “perpaduan kaum” kalau semua warganegara hanya memahami dan mengenali kaum lain selepas mereka di alam pekerjaan? Ini kerana masa kanak-kanak mereka telah dipisahkan oleh sistem pendidikan yang membenarkan sekolah berdasarkan kaum? Meminjam gelombang sekolah satu aliran kali ini yang agak besar, semua pihak mesti mencari kewarasan dengan mengenepikan perjuangan politik kaum yang sempit. Kita perlu kembali menelaah Penyata Razak (1956) yang menekankan tentang peri pentingnya bahasa kebangsaan dalam sistem pendidikan untuk membina perpaduan kalangan pelbagai kaum. Kalangan bukan Melayu mesti diyakinkan bahawa sistem dan dasar pendidikan negara ini tidak pernah mempunyai agenda menghapuskan identiti kaum bukan Melayu.

Di sekolah kebangsaan mereka masih boleh mempelajari bahasa ibunda masing-masing. Agenda utama sekolah satu aliran adalah membina asas perpaduan dan kalau tidak ada asas, berkurunlah kita akan bercakap perkara yang sama tanpa sebarang hasil.

(Sumber: Utusan Malaysia, 1 November 2009)
+

Sekolah satu sistem

-
Oleh NOR ZAINAH NORDIN dan AU YEONG HAW

KUALA LUMPUR 1 Dis. – Ahli Parlimen Jerlun, Datuk Mukhriz Mahathir mencadangkan supaya kerajaan mewujudkan hanya satu sistem pendidikan yang berteraskan semangat kebangsaan bagi menyatupadukan rakyat dan mengelak polarisasi kaum di negara ini.

Menurutnya, menerusi sistem pendidikan sedemikian semua sekolah pelbagai jenis diserapkan di bawah satu sistem pendidikan kebangsaan dengan bahasa Melayu sebagai bahasa perantaraan kecuali bagi subjek Sains dan Matematik yang diajar dalam bahasa Inggeris.

“Sudah tentunya murid-murid diwajibkan belajar bahasa ibunda mereka iaitu Mandarin bagi kaum Cina dan Tamil bagi kaum India.

“Malah di bawah sistem ini, pelajar Melayu diberi pilihan untuk mempelajari bahasa lain seperti Mandarin dan Tamil,” katanya kepada pemberita di lobi Parlimen di sini hari ini.

Mukhriz berkata, sudah tiba masanya bagi rakyat Malaysia untuk melepaskan sistem sekolah berbeza yang dilaksanakan sekarang memandangkan ia menyumbang kepada masalah hubungan kaum di negara ini.

Katanya, sistem pendidikan kebangsaan diamalkan di 99 peratus negara di seluruh dunia, dan pola sedunia itu seharusnya turut menjadi amalan di Malaysia.

Beliau berharap pemimpin parti-parti komponen Barisan Nasional (BN) tidak melihat cadangan tersebut secara negatif kerana ia bertujuan menjadi penyelesaian kepada masalah perkauman yang menjejaskan semangat kebangsaan rakyat Malaysia.

“Jika ada yang menolak cadangan ini, mereka perlu menjelaskan sebab-sebab mereka menentangnya. Bagaimana mungkin mereka bercakap mengenai perpaduan dan mempersoalkan hak-hak orang Melayu dan pada masa sama masih berkeras untuk mengamalkan sistem sekolah berbeza bagi kaum mereka?

“Kalau kita mahu hak yang sama rata, kita tidak boleh mempunyai sistem pendidikan berbeza. Kita tidak boleh mendapatkan kek dan mahu makan kesemuanya,” kata beliau.

Dalam pada itu, Mukhriz berkata, semua pihak khususnya pemimpin parti-parti komponen BN perlu berhenti mengeluarkan kenyataan-kenyataan yang boleh meregangkan hubungan antara mereka, termasuk membangkitkan isu ketuanan Melayu.

Beliau yang melihat isu itu sebagai perkembangan yang tidak sihat berkata, sejak akhir-akhir ini banyak kenyataan dibuat oleh pemimpin parti komponen BN yang mampu menaikkan kemarahan orang Melayu, khususnya ahli-ahli UMNO.

“Sekiranya mereka berdegil dan terus mengeluarkan kenyataan berkaitan isu ketuanan Melayu, janganlah pula terkejut jika orang Melayu mula membuat reaksi balasan mengenai apa yang dianggap mereka sebagai ketuanan ekonomi kaum bukan Melayu di negara kita.

“Jadi eloklah kita elakkan polemik ini kerana walau apa pun yang dikatakan mengenai isu ketuanan Melayu, orang Melayu tidak pernah merasakan mereka tuan apabila bercakap tentang ekonomi negara,” katanya.

Sementara itu, beberapa tokoh pendidikan negara menyokong cadangan Mukhriz tersebut.

Mereka berpendapat sistem pendidikan Malaysia kini adalah hasil peninggalan zaman penjajahan British yang menampilkan sekolah aliran Inggeris, Melayu, Cina dan Tamil.

Tokoh pendidik, Tan Sri Dr. Abdul Rahman Arshad berkata, cadangan Mukhriz itu hanya dapat direalisasikan sekiranya terdapat keazaman politik di kalangan ahli-ahli politik negara ini.

“Lebih-lebih lagi politik negara sekarang dilihat lebih menekankan perkauman dan sehubungan itu terpulang kepada kerajaan untuk melaksanakannya,’’ kata beliau ketika dihubungi Utusan Malaysia.

Bagaimanapun, Abdul Rahman tidak bersetuju dengan saranan anak bekas Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir Mohamad itu untuk mewajibkan murid mempelajari bahasa ibunda masing-masing.

“Memang tidak kena. Kaum Cina mempunyai bahasa Kantonis, Hokkien dan Mandarin.

“Bahasa Tamil pula jelas sekali bukan merupakan bahasa ibunda untuk pelajar kaum India. Ada lagi bahasa Telegu dan Punjabi,” jelas beliau.

Ahli sejarah, Prof. Tan Sri Dr. Khoo Kay Kim menyifatkan cadangan Mukhriz itu sebagai sangat baik dan menyamai cadangan dalam Penyata Razak 1956 dan Jawatankuasa Barnes 1951.

“Malangnya cadangan itu tidak dapat dilaksanakan dan kemudian dilupakan begitu sahaja ekoran orientasi pendidikan yang lebih menekankan markah ‘A’ dalam peperiksaan.

“Pelajar belajar tanpa matlamat positif untuk perpaduan, hanya untuk peperiksaan. Seringkali mereka tidak faham apa-apa yang dipelajari... mereka hanya tahu menghafal,” ujarnya.

Dalam pada itu, Rektor Kolej Yayasan Melaka, Prof. Datuk Dr. Ramlah Adam berkata, cadangan Mukhriz itu bukan sesuatu yang baru tetapi pelaksanaannya dapat mengeratkan perpaduan kaum.

“Cadangan itu sebenarnya diilhamkan oleh Allahyarham Tun Abdul Razak yang ketika itu menjadi Menteri Pelajaran dan diterjemahkan dalam Penyata Razak 1956.

“Malangnya ia tidak dapat dilaksanakan sampai ke hari ini. Ternyata sistem pendidikan negara kini adalah ciptaan penjajah British dulu yang masih kita warisi selepas kemerdekaan negara,” katanya.

Sumber: Utusan Malaysia, 2 Disember 2008

+