Membina Negara dari Kacamata Prof Emeritus Tan Sri Dato’ Dr Khoo Kay Kim

-
Professor Emeritus Tan Sri Dato' Dr Khoo Kay Kim telah memetik kata-kata Rabindranath Tagore (pemenang Hadiah Nobel 1913) dan diabadikan sebagai tajuk artikel beliau yang dikirim melalui e-mel kepada akhbar dalam talian, Sunsurf:

“Untuk membina negara, binalah sekolah terlebih dahulu”

Tepat sekali! Tiada apa lagi yang boleh penulis tokok tambah! Kanak-kanak adalah masa hadapan sesebuah negara. Negara yang utuh serta bersatu padu adalah terbina dari anak bangsa yang bersatu padu dan bergaul rapat di antara satu sama lain.

Lupakan orang dewasa yang mindanya telah pun agak terbentuk, tetapi di manakah patut kita membentuk minda kanak-kanak supaya mereka dapat menghayati erti serta nilai perpaduan dan pergaulan erat?

Di Malaysia, perlunya perpaduan dan pergaulan erat telah lama dikenal pasti, yakni sebelum era Perang Dunia II lagi. Pihak British telah mendapati bahawa percubaan mereka untuk mengekalkan perbezaan telah menjadikan sesuatu keadaan itu sukar untuk dikawal.

Ianya bermula pada tahun 1940, di mana Sir Shenton Thomas (seorang Gabenor dan Pesuruhjaya Tinggi) telah cuba secara serius untuk melaksanakan suatu polisi yang membabitkan penukaran identiti/imej kaum Cina.

Pada tahun 1949, pihak British telah mula merangka suatu cara terbaik untuk menyatu-padukan pelbagai kaum dengan menubuhkan Jawatankuasa Perhubungan Masyarakat, yang dipengerusikan oleh E.E.C. Thuraisingham.

Setahun kemudian, Jawatankuasa Barnes pula ditubuhkan di mana jawatankuasa tersebut telah mencadangkan sebuah sistem pendidikan bersepadu di mana semua sekolah kerajaan akan menggunakan bahasa Melayu dan Inggeris sebagai bahasa pengantar utama dalam pengajaran dan pembelajaran.

Kemudiannya, pada tahun 1956 Penyata Razak dengan tegasnya menyatakan bahawa “Perpaduan Kebangsaan merupakan objektif utama polisi pendidikan Malaya.” Kedua-dua penyata Barnes dan Razak telah menggariskan sebilangan besar cadangan-cadangan yang serupa.

Professor Khoo menulis:

“Tetapi semenjak akhir 40-an dan 50-an, banyak usaha-usaha telah dibuat untuk menyatu padukan rakyat ternyata tidak berhasil. Mereka tetap mahukan pengasingan.”

Singapura sememangnya telah sedia maklum terhadap pembinaan negara menerusi aspek perpaduan ini dan sejak dari awal lagi telah mengguna pakai pendekatan perpaduan dalam sistem pendidikan.

Di Malaysia, pencapaian ke arah sistem atau dasar pendidikan yang menekankan perpaduan adalah merupakan suatu isu lama. Sehingga sekarang, ianya masih lagi belum menampakkan sebarang tanda-tanda penyelesaian.

Usaha murni untuk menyatupadukan masyarakat telah dicemari dengan pelbagai tohmahan. Antaranya adalah, kesangsian bahawa usaha tersebut akan membawa kepada penghapusan bahasa ibunda kaum bukan Melayu. Anggapan ini telah disalahertikan.

Dalam hal ini, Professor Khoo menyentuh seperti berikut:

Apabila saya memberitahu seorang wartawan surat khabar berbahasa Cina bahawa masanya telah sampai untuk mengguna pakai pendekatan “sekolah kebangsaan satu sistem”, saya dengan secara khususnya telah mengambil contoh yang telah dibuat oleh Singapura.

Tetapi wartawan tersebut tidak memahami apa yang saya perkatakan bahkan melaporkan bahawa saya mengatakan kaum bukan Melayu hendaklah melupakan bahasa ibunda mereka.”

Adakah ini merupakan suatu kes seorang wartawan yang tidak berupaya untuk memahami atau pun suatu kes sengaja memutar belit kenyataan apabila laporan menyebut “kaum bukan Melayu hendaklah melupakan bahasa ibunda mereka”?

Bagi Professor Khoo, “bahasa ibunda” adalah suatu perkataan yang telah dikelirukan. Bahasa ibunda “sepatutnya merupakan suatu bahasa kekeluargaan yang dipertuturkan oleh ahli-ahli keluarga yang tertentu, bukannya suatu bahasa yang patut dijadikan sebagai bahasa kebangsaan oleh sesebuah negara”.

Beliau menambah lanjut; “Oleh itu, Tamil bukannya “bahasa ibunda” bagi setiap orang india. Orang Benggali, Punjabi, Malayali dan Telegu mempunyai “bahasa ibunda” masing-masing. Di Sarawak dan Sabah, kaum bumiputera mempunyai berbilang atau pelbagai "bahasa ibunda".”

Professor Khoo sendiri yang telah melalui dua era rusuhan kaum yang serius – iaitu pada tahun 1945 dan 1969, telah dituduh bahawa beliau tidak mengetahui atau tidak memahami kaum etnik beliau sendiri apabila cuba merayu kepada pendekatan rasional dalam isu perpaduan ini.

Soalan mudah yang dilontarkan oleh beliau adalah:

“Sekiranya saya memilih untuk menjadi juara kaum etnik sesuatu kaum, adakah saya mampu untuk menyumbang ke arah pencapaian perpaduan nasional?”

Sekarang tiba masanya untuk penulis bertanya kepada pembaca sekalian:

Oleh kerana pendekatan secara “integrasi” yang telah diajukan sejak tahun 1940an lagi sehingga kini, telah tidak mendatangkan sebarang hasil yang memuaskan, perlukah kita sekarang ini mula cuba “menoleh ke barat” iaitu Indonesia dan “menoleh ke utara” iaitu Thailand, serta juga "menoleh ke timur" iaitu Filipina, jiran-jiran kita, dalam meneruskan usaha-usaha membina sebuah negara yang utuh lagi bersatu padu?

Apabila semua pendekatan bagi mencapai perpaduan yang dilakukan secara bertimbang rasa serta tanpa konfrantasi ini nampaknya tidak membuahkan hasil, patutkah kita melaksanakan pendekatan secara “asimilisasi” pula demi Tanahair yang tercinta?

Atau;

Kita teruskan usaha-usaha ini secara diplomasi dengan menjayakan Kempen SSS?
+